25/11/2013, duidelijk dat het nu wel echt lang geleden is dat er hier nog iets verscheen.
En dat heeft ook zijn redenen gehad. De een al wat positiever als de ander, maar alles wijst erop dat ik aangepast ben. Hoewel dat niet altijd zo voelt, moet ik daar wel vanuit gaan. Ik sta op met Spaans in m'n mond en ga met dezelfde, door de meest passionele taal in de wereld geïnspireerde bek, slapen. Ook de stad heeft geen geheimen voor mij, verrassen doet ze mij niet meer. En mentaal gezien blijf ik rondjes draaien in de welbekende rollercoaster. Maar op een tot nog toe onverklaarbare wijze blijf ik genieten..
Elke dag word ik met mijn Belgische neus op Peruviaanse feiten gedrukt en hoe negatief ze de helft van de tijd ook mogen blijken, het duwt me alles behalve de grond in. Integendeel ik druk mijn neus zelf nog harder door. Hoe dieper het tast, hoe hoger ik daaruit kruip, ik blijf bijleren.
Zittend op het dorpsplein terwijl kinderen voetballen op datzelfde ovale ontmoetingspunt. De stukken gras zijn zijlijnen, vuilnisbakken worden als palen gebruikt en of we het willen of niet, zijn ik en andere mensen die relaxen op een bankje rechtstreeks toeschouwer of zijlijn. Totdat twee kinderen me passeren en spontaan met me beginnen te praten. Het peruviaanse wantrouwen toepassend, antwoord ik ze. Ze vragen dingen die ik wel verwachtte. Of ik een gsm had,was de eerste. Terwijl ik luister merk ik de vuile en beschade kleren op en grindvlekken tekenen hun gezicht. Naar mijn mening wilt dat niets zeggen maar door de indoctrinerende gesprekken met mijn overdadig vooroordelige gastfamilie besluit ik toch te liegen en geen indruk te geven dat ik dure spullen heb. En het doet pijn om op dat vlak naar mijn peruviaanse familieleden te luisteren.
En dan uiteindelijk vermoordt het me, wanneer ik even later de twee jongetjes bij andere mensen verder op het plein om geld zie vragen. Dat alles nadat ze mij wisten te vertellen dat zij ook een gsm hadden. Maar ik weiger het gelijk te aanvaarden van mijn gastfamilie die zich op en top Peruanen durven te noemen gewoon door het feit dat zij denken dat alle inwoners van dit land vooroordelig, wantrouwig en oppervlakkig zijn. Maar schrik en angst blijken overheersende gevoelens te zijn en totdat ze officieel niet meer erkend worden als 3e wereldland zal dat ook wel zo blijven.
maandag 25 november 2013
Vooroordelig vriendelijk
Dat je in je leven veel verschillende mensen ontmoet, is een algemeen gegeven. Je analyseert wie ze zijn, wat ze doen. Kortom, je waagt je aan een "Paul Jamberske". En sommigen interesseren je veel, anderen minder. Maar haast bij elk vreemd persoon is er wel een aspect dat je gevoel voor fascinatie raakt. In zowel positieve als negatieve zin schotelt het leven je mensen voor om te leren kennen. En dat varieert van een culinair orgasmische schotel tot het oplopen van maagzuur. Maar in beide gevallen stilt het de honger.
In mijn geval gebeurt het me wekelijks dat ik een andere levensopvatting of een andere levensmethode te horen krijg. Hier in Perú is het overgrote deel van de bevolking katholiek dus God is zo goed als iedereens' zielsverwant. Passie voor dans, muziek, gastronomie, enz. wordt gedeeld met "el Señor". En misschien is het ook wel terecht want Peruanen, hoe vriendelijk en sociaal ze ook mogen overkomen, in elk persoon, goed of slecht, schuilt een gevoel van wantrouwen. Wantrouwen naar het leren kennen van een nieruw persoon is daar een perfect voorbeeld van. En de schok die mij van mijn stoel blies, is dat ze dat niet alleen bij buitenlanders doen.
Zoals alle Zuid-Amerikanen wordt er veel vriendelijker met elkaar omgegaan en zal geen enkele uitgenodigde teleurgestelde een feest verlaten. Maar dan doet het verdomd pijn om te horen dat dat allemasl passeert onder een fleece-deken van wantrouwen. En ik wil niet geloven dat criminaliteit en het gevaar dat achter elke hoek schuilt, daar de enige redenen voor zijn. Want het merendeel van de inwoners van het land van de Inca's bestrijdt het leven met dezelfde beperkte middelen. Dus is het voor mij moeilijk te begrijpen waarom de banale Peruaan denkt dat iedereen die hij in zijn weg tegenkomt, hem wilt beroven. Het leven moet echt vreselijk zijn als angst je karakter overneemt vanaf het moment dat je 1 voet zet in een publieke omgeving. En dan het ergste boven alles is dat je moet faken alsof je geen angst hebt. Beeld je dan maar eens in hoe wandelen in deze straten er uitziet, iedereen lachend of zelfzekerheid uitstralend tot onverschilligheid of oppervlakkigheid toe.
En dit wantrouwen leidt tot het hebben van vooroordelen. Over elke persoon, elk gebeuren vanwie of waarvan ze niets afweten, hebben ze wel iets te zeggen. Het gaat van positieve tot negatieve commentaren maar toch komen ze vooral negatief uit de hoek. Het probleem schuilt zich echter niet vaak in de acties die de persoon in kwestie uitricht. Hier wordt je met een positieve of negatieve reputatie geboren. De mensen die jij je familie moet noemen geven je je bekijks mee. Begrijp me niet verkeerd, in Europa heeft de bevolking ook meer dan genoeg de nijging om zijn vooroordelen te uiten. Maar om de kinderen van die bepaalde persoon bij hun geboorte ook onmiddellijk te bestempelen met een beschrijving naargelang de acties van zijn ouders is gewoon fout. Hier krijgen ze gewoonweg de kans niet om iets recht te zetten. En ik ben nog geen twee maanden hier en ben er al meermaals mee geconfronteerd geweest.
ps: dit bericht, zie de laaste zin, is al van even geleden. Maar gezien de inhoud vroeg het voldoende 'onderzoek' om zeker te zijn van dit gegeven.
In mijn geval gebeurt het me wekelijks dat ik een andere levensopvatting of een andere levensmethode te horen krijg. Hier in Perú is het overgrote deel van de bevolking katholiek dus God is zo goed als iedereens' zielsverwant. Passie voor dans, muziek, gastronomie, enz. wordt gedeeld met "el Señor". En misschien is het ook wel terecht want Peruanen, hoe vriendelijk en sociaal ze ook mogen overkomen, in elk persoon, goed of slecht, schuilt een gevoel van wantrouwen. Wantrouwen naar het leren kennen van een nieruw persoon is daar een perfect voorbeeld van. En de schok die mij van mijn stoel blies, is dat ze dat niet alleen bij buitenlanders doen.
Zoals alle Zuid-Amerikanen wordt er veel vriendelijker met elkaar omgegaan en zal geen enkele uitgenodigde teleurgestelde een feest verlaten. Maar dan doet het verdomd pijn om te horen dat dat allemasl passeert onder een fleece-deken van wantrouwen. En ik wil niet geloven dat criminaliteit en het gevaar dat achter elke hoek schuilt, daar de enige redenen voor zijn. Want het merendeel van de inwoners van het land van de Inca's bestrijdt het leven met dezelfde beperkte middelen. Dus is het voor mij moeilijk te begrijpen waarom de banale Peruaan denkt dat iedereen die hij in zijn weg tegenkomt, hem wilt beroven. Het leven moet echt vreselijk zijn als angst je karakter overneemt vanaf het moment dat je 1 voet zet in een publieke omgeving. En dan het ergste boven alles is dat je moet faken alsof je geen angst hebt. Beeld je dan maar eens in hoe wandelen in deze straten er uitziet, iedereen lachend of zelfzekerheid uitstralend tot onverschilligheid of oppervlakkigheid toe.
En dit wantrouwen leidt tot het hebben van vooroordelen. Over elke persoon, elk gebeuren vanwie of waarvan ze niets afweten, hebben ze wel iets te zeggen. Het gaat van positieve tot negatieve commentaren maar toch komen ze vooral negatief uit de hoek. Het probleem schuilt zich echter niet vaak in de acties die de persoon in kwestie uitricht. Hier wordt je met een positieve of negatieve reputatie geboren. De mensen die jij je familie moet noemen geven je je bekijks mee. Begrijp me niet verkeerd, in Europa heeft de bevolking ook meer dan genoeg de nijging om zijn vooroordelen te uiten. Maar om de kinderen van die bepaalde persoon bij hun geboorte ook onmiddellijk te bestempelen met een beschrijving naargelang de acties van zijn ouders is gewoon fout. Hier krijgen ze gewoonweg de kans niet om iets recht te zetten. En ik ben nog geen twee maanden hier en ben er al meermaals mee geconfronteerd geweest.
ps: dit bericht, zie de laaste zin, is al van even geleden. Maar gezien de inhoud vroeg het voldoende 'onderzoek' om zeker te zijn van dit gegeven.
woensdag 11 september 2013
Yo soy
Werd vandaag een grote fan van het krijgen van filosofie op school. Je leert gewoon dingen die je anders bij andere vakken nooit te horen krijgt. In ons Belgenlandje wordt filosofie niet of weinig aangeboden als leerstof in een secundaire school, je moet het geluk al hebben dat een leerkracht van een ander vak de tijd neemt om af en toe zijn leerlingen erop te wijzen wat voor leven er is na het schoolleven, dat het uberhaupt een ander leven is. Want een jong volwassene moet niet nadenken, want elke dag is voor hem een zekerheid. Elke dag school op hetzelfde uur. Elke dag de zekerheid dat hij al zijn vrienden ziet. Elke dag activiteiten en gebeurtenissen waarvan hij zeker was dat ze gingen gebeuren of konden gebeuren. Problemen voor het afstuderen aan een secundaire school zijn er geen die jaren invloed kunnen hebben in het leven. Dat die jongen of dat meisje je niet zag staan, is nooit iets dat om dan ook maar 1 reden belangrijk genoemd kan worden. Net zoals de rest van die zever. Zever waar je later om zou moeten lachen maar jammer genoeg zijn er naar mijn goesting net iets te veel mensen die spijt hebben van de zever die zij heben meegemaakt, veroorzaakt of ondergaan. Dat alles omdat zij geen of weinig besef hadden van wat die lange weg, vol van verschillende bulten en gaten, die zich het leven noemt. Een weg is er om te belopen, en het leven is er dus om te leven. Alleeen heeft het leve nmaar 1 richting.
Denk daarom af en toe eens na over hoe jij wilt lopen, hoe snel of hoe traag. Hoe recht of met bochten. Hoe steil of hoe vlak. Denk na over wie je bent en wat je wilt. Ken normen en waarden en weet waar de grenzen zijn, wamt er zijn veel wegen die grenzen overschreiden. Maar het is aan jou om te weten of die grens te betreden valt. Er is altijd een weg terug maar voetsporen op een vorige weg blijven zichtbaar. En soms slaat het leven af in een weg die jij niet prefereert en zal het moeilijk worden te blijven lopen. Dan komt een moment dat jij de stierenvechter moet zijn en de stier moet laten passeren. Maar daag hem niet uit, want de hoorns van de stier, de kern van het probleem, doet heel veel pijn.
Denk daarom af en toe eens na over hoe jij wilt lopen, hoe snel of hoe traag. Hoe recht of met bochten. Hoe steil of hoe vlak. Denk na over wie je bent en wat je wilt. Ken normen en waarden en weet waar de grenzen zijn, wamt er zijn veel wegen die grenzen overschreiden. Maar het is aan jou om te weten of die grens te betreden valt. Er is altijd een weg terug maar voetsporen op een vorige weg blijven zichtbaar. En soms slaat het leven af in een weg die jij niet prefereert en zal het moeilijk worden te blijven lopen. Dan komt een moment dat jij de stierenvechter moet zijn en de stier moet laten passeren. Maar daag hem niet uit, want de hoorns van de stier, de kern van het probleem, doet heel veel pijn.
zaterdag 7 september 2013
Colegio Santa (na school niet zo santa) Maria
¡hola a todos!
Het is al een tijdje geleden dat ik nog iets schreef en er is in dat tijdje toch wel het een het ander gebeurd. Zo heb ik mijn eerste schooldag achter de rug en zowaar mijn eerste feestje met mijn medeleerlingen....
Mijn college heet Colegio de Santa Maria, een privéschool. Eigenlijk is het verschil hier in benaming van staatsschool en particuliere school hetzelfde als bij ons, alleen is het verschil in kwaliteit tussen de twee in Zuid-Amerika onwaarschijnlijk veel groter. Het zogenaamde salon waarin ik les volg is het 5e en ook het laatste hier in Peru, vergelijkbaar met het 6e bij ons. Maar bij ons stopt de middelbare school pas op een leeftijd van 18 hier zijn mijn collega studenten 16 of 17 jaar oud. Maar als ik hun vergelijk met mensen van dezelfde leeftijd in Belgie dan sta ik versteld van hun maturiteit en verantwoordelijkheid. Mijn school is uiterst katholiek. Het uur van aankomst op school ligt tussen 07:30 en 07:45 en vanaf het moment dat niemand meer binnen mag, beginnen ze spontaan te bidden in de klas. Diegene die dan aangeduid is om de gebeden te leiden maant iedereen aan om te zwijgen en deelt het paginanummer van het door de school gepersonaliseerde liederenboekje mee. En dit alles zonder verantwoordelijke leerkracht..
En ik, ik kijk toe. Ik sta versteld van hun respect naar hun cultuur en naar hun leerkrachten. Dat terwijl ik vol ongeloof terugdenk aan de wenende leerkrachten in Belgie die ik de klas heb horen en zien uitlopen. Ook naar mij toe koesteren ze veel respect, vanaf het moment dat ik mijn voet in hun klas plantte stonden ze allemaal recht en de klassenverantwoordelijke stelde zichzelf en zijn klasgenoten voor. Dit alles ingepakt in een allesbehalve lelijk uniform. Ik voel me helemaal niet belachelijk als ik paradeer over de straten van Chincha in mijn schooluniform, ik voel me in pak en Das ;)
Het is wel geen gemengde school, alleen heren zwaaien hier met de scepter maar dan wel vooral in de richting van Colegio Divinas. Want daar zitten de meisjes van hetzelfde financieel en educatief kaliber. Met hun vond dan ook het eerste feestje plaats, dat me min of meer tegengevallen is omdat het een feestje was van een 13jarige met 14, hooguit 15jarige vriendinnen. Desalnietemin heb ik ook daar mijn vroegbarige latinaanse danskunsten getoond en zijn mijn vrienden hier erachter gekomen uit welk verzuipt hout ik gesneden ben..
Voor de rest houd ik jullie nog wel op de hoogte ;)
Abrazos,
Arne
Het is al een tijdje geleden dat ik nog iets schreef en er is in dat tijdje toch wel het een het ander gebeurd. Zo heb ik mijn eerste schooldag achter de rug en zowaar mijn eerste feestje met mijn medeleerlingen....
Mijn college heet Colegio de Santa Maria, een privéschool. Eigenlijk is het verschil hier in benaming van staatsschool en particuliere school hetzelfde als bij ons, alleen is het verschil in kwaliteit tussen de twee in Zuid-Amerika onwaarschijnlijk veel groter. Het zogenaamde salon waarin ik les volg is het 5e en ook het laatste hier in Peru, vergelijkbaar met het 6e bij ons. Maar bij ons stopt de middelbare school pas op een leeftijd van 18 hier zijn mijn collega studenten 16 of 17 jaar oud. Maar als ik hun vergelijk met mensen van dezelfde leeftijd in Belgie dan sta ik versteld van hun maturiteit en verantwoordelijkheid. Mijn school is uiterst katholiek. Het uur van aankomst op school ligt tussen 07:30 en 07:45 en vanaf het moment dat niemand meer binnen mag, beginnen ze spontaan te bidden in de klas. Diegene die dan aangeduid is om de gebeden te leiden maant iedereen aan om te zwijgen en deelt het paginanummer van het door de school gepersonaliseerde liederenboekje mee. En dit alles zonder verantwoordelijke leerkracht..
En ik, ik kijk toe. Ik sta versteld van hun respect naar hun cultuur en naar hun leerkrachten. Dat terwijl ik vol ongeloof terugdenk aan de wenende leerkrachten in Belgie die ik de klas heb horen en zien uitlopen. Ook naar mij toe koesteren ze veel respect, vanaf het moment dat ik mijn voet in hun klas plantte stonden ze allemaal recht en de klassenverantwoordelijke stelde zichzelf en zijn klasgenoten voor. Dit alles ingepakt in een allesbehalve lelijk uniform. Ik voel me helemaal niet belachelijk als ik paradeer over de straten van Chincha in mijn schooluniform, ik voel me in pak en Das ;)
Het is wel geen gemengde school, alleen heren zwaaien hier met de scepter maar dan wel vooral in de richting van Colegio Divinas. Want daar zitten de meisjes van hetzelfde financieel en educatief kaliber. Met hun vond dan ook het eerste feestje plaats, dat me min of meer tegengevallen is omdat het een feestje was van een 13jarige met 14, hooguit 15jarige vriendinnen. Desalnietemin heb ik ook daar mijn vroegbarige latinaanse danskunsten getoond en zijn mijn vrienden hier erachter gekomen uit welk verzuipt hout ik gesneden ben..
Voor de rest houd ik jullie nog wel op de hoogte ;)
Abrazos,
Arne
donderdag 29 augustus 2013
Lima
Ik ga naar Lima en ik neem mee....
Niks, op geld, de kopie van mijn pas en mijn bankkaart na. Ik heb met andere woorden de raad van mijn gastfamilie tot op de letter na gevolgd. Volgens hun was de kans dat ik er beroofd ging worden veel groter dan dat het niet zou gebeuren.
Ik heb rond gelopen en genoten in de derde grootste stad van Zuid-Amerika, ik heb een tegenovergesteld arsenaal aan dingen en mensen gezien tussen het modernste en het oudste gedeelte van de stad, dat allemaal zonder camera en zonder gevoel van bedreiging. Ik heb met andere woorden spijt van het niet meenemen van mijn fototoestel. Maar ik heb weer bijgeleerd, vooral dat Lima maar op twee uurtjes busreis is van mijn stad en dat dat maar 15 sol of 4 euro kost. De hoofdstad wordt dus mijn favorite spot voor een tijdje en foto's zullen daarbij volgen!
En alhoewel de scholen nog een paar dagen dicht zijn wegens een virus blijf ik bijleren, vooral over die veiligheid. Het is waar dat er in Peru elke week een lichaam ergens aangetroffen wordt, beroofd van het leven en van zijn geld en gsm. Het is waar dat ik met de look die ik nu eenmaal heb een gemakkelijk slachtoffer ben. Maar als er 1 ding is dat ik elke dag weer probeer toe te passen is dan is dat relaxen. Een relaxed iemand geeft geen indruk bang te hebben voor niets of niemand en een relaxed iemand denkt helderder na. En helder nadenken kan ik wel wat vaker gebruiken, gewoon genieten is soms moeilijk terwijl ik verdomme in Zuid-Amerika leef, het meest gepassioneerde en chillste continent in de wereld.
Mijn boodschap: geniet.
Niks, op geld, de kopie van mijn pas en mijn bankkaart na. Ik heb met andere woorden de raad van mijn gastfamilie tot op de letter na gevolgd. Volgens hun was de kans dat ik er beroofd ging worden veel groter dan dat het niet zou gebeuren.
Ik heb rond gelopen en genoten in de derde grootste stad van Zuid-Amerika, ik heb een tegenovergesteld arsenaal aan dingen en mensen gezien tussen het modernste en het oudste gedeelte van de stad, dat allemaal zonder camera en zonder gevoel van bedreiging. Ik heb met andere woorden spijt van het niet meenemen van mijn fototoestel. Maar ik heb weer bijgeleerd, vooral dat Lima maar op twee uurtjes busreis is van mijn stad en dat dat maar 15 sol of 4 euro kost. De hoofdstad wordt dus mijn favorite spot voor een tijdje en foto's zullen daarbij volgen!
En alhoewel de scholen nog een paar dagen dicht zijn wegens een virus blijf ik bijleren, vooral over die veiligheid. Het is waar dat er in Peru elke week een lichaam ergens aangetroffen wordt, beroofd van het leven en van zijn geld en gsm. Het is waar dat ik met de look die ik nu eenmaal heb een gemakkelijk slachtoffer ben. Maar als er 1 ding is dat ik elke dag weer probeer toe te passen is dan is dat relaxen. Een relaxed iemand geeft geen indruk bang te hebben voor niets of niemand en een relaxed iemand denkt helderder na. En helder nadenken kan ik wel wat vaker gebruiken, gewoon genieten is soms moeilijk terwijl ik verdomme in Zuid-Amerika leef, het meest gepassioneerde en chillste continent in de wereld.
Mijn boodschap: geniet.
maandag 26 augustus 2013
Verschil op een enorme schaal, in slechts 50 meter.
Dag allemaal, nog een berichtje vanuit Peru!
Ik begin de laatste tijd al een ritme te vinden, eentje die bij dag en nacht verschilt van die in Belgie. Ik moet wel nog toegeven aan het gemis van mijn oude ritme. Alhoewel ik daar nog weinig tijd voor heb, het bruisende leven van Chincha, houdt me zowel mentaal als fysiek bezig.
De laatste dagen ben ik gaan lunchen in een doolhof van voedsel en levensmiddelen, dat zich hier 'markt' noemt. Er wordt artisanaal gekookt, echt Peruviaans eten. Voor 5 Sol ofwel 1.25 euro eet ik er elke dag mijn buikje vol, overvol. En dit alles in die markt waar verse producten elke dag geleverd en verkocht worden, overspoelend van het volk en alle geuren en kleuren. Een zwerver hier en een prediker daar, terwijl ik ondertussen uit mijn schoenen gelopen word door een 10 jarig kind dat 10 kilo papaya's meesleept. Ik blijf verbaasd rond kijken.
En dan ben ik opeens 50 meter verwijderd van 'El Mercado', wanneer ik een fruitwinkel passeer met mijn gastnonkel. Hij komt hier wekelijks bij een fruitverkopende familie. Een hardwerkende vader die uitziet alsof hij al het fruit zelf soldaat maakt en een moeder die niet zou moeten onderdoen voor Adèle moesten fruitverkopers een mooie stem hebben. Zoet maar hard labeur terwijl twee dochters vanachter de banaankisten tevoorschijn komen. Deze familie heeft geen huis, alleen deze fruitwinkel. Zittend op oude fruitkisten, kijken de twee meisjes naar tv.
Ze hebben geen huis maar leven toch van zoetigheid, hoe dubbelzinnig het ook klinkt, hoe harder de realiteit aankomt. En dat omhult met die heerlijke Peruviaanse glimlach.
Ik begin de laatste tijd al een ritme te vinden, eentje die bij dag en nacht verschilt van die in Belgie. Ik moet wel nog toegeven aan het gemis van mijn oude ritme. Alhoewel ik daar nog weinig tijd voor heb, het bruisende leven van Chincha, houdt me zowel mentaal als fysiek bezig.
De laatste dagen ben ik gaan lunchen in een doolhof van voedsel en levensmiddelen, dat zich hier 'markt' noemt. Er wordt artisanaal gekookt, echt Peruviaans eten. Voor 5 Sol ofwel 1.25 euro eet ik er elke dag mijn buikje vol, overvol. En dit alles in die markt waar verse producten elke dag geleverd en verkocht worden, overspoelend van het volk en alle geuren en kleuren. Een zwerver hier en een prediker daar, terwijl ik ondertussen uit mijn schoenen gelopen word door een 10 jarig kind dat 10 kilo papaya's meesleept. Ik blijf verbaasd rond kijken.
En dan ben ik opeens 50 meter verwijderd van 'El Mercado', wanneer ik een fruitwinkel passeer met mijn gastnonkel. Hij komt hier wekelijks bij een fruitverkopende familie. Een hardwerkende vader die uitziet alsof hij al het fruit zelf soldaat maakt en een moeder die niet zou moeten onderdoen voor Adèle moesten fruitverkopers een mooie stem hebben. Zoet maar hard labeur terwijl twee dochters vanachter de banaankisten tevoorschijn komen. Deze familie heeft geen huis, alleen deze fruitwinkel. Zittend op oude fruitkisten, kijken de twee meisjes naar tv.
Ze hebben geen huis maar leven toch van zoetigheid, hoe dubbelzinnig het ook klinkt, hoe harder de realiteit aankomt. En dat omhult met die heerlijke Peruviaanse glimlach.
dinsdag 20 augustus 2013
Een priester met niet alleen karakter, maar ook met vrienden
Genoeg over mijn gevoel, genoeg over het slechte.. Deste donker het is, deste meer sterren je ziet. En daar viel me eentje toch wel erg op in de donkere hemel naar waar ik kijk. Zondagavond woonde ik een mis bij in het dorpje waar ik nu leef, een mis in een tijdelijke, in golfplaten opgetrokken kerk. Omdat de vorige ingestord was, betuigen ze hun steun en putten ze hun kracht uit het geloof in een deze ruimte in Grocio Prado. Een priester sprak het volk toe, en las amper voor. Hij behandelde banale onderwerpen die zijn publiek in het dagdagelijkse leven tegenkomen, en refereerde ze aan een klein tekstje uit het evangelie. Die man weet wat er hier gaande is, waar zijn toehoorders mee te maken hebben. Nog nooit zag ik een grote groep mensen met mijn eigen ogen zo aan de mond geplakt van een priester, puur uit interesse en facinatie.
Dit alles in een door een eigen band met live-muziek en een stampen volle zaal opgefleurde viering.
Ik maakte er geen problemen rond om naar de mis te gaan. Maar dit heeft me niet aangezet om dat in ons Belgenlandje ook niet te doen, of jullie aan te raden om naar de mis te gaan. Dit heeft me alleen laten in zien hoe zielig, stereotyp en slecht het bij ons er wel niet aan toe gaat.
De priester sprak ons niet aan met 'beste vrienden', hij moet er dan ook geen zoeken.
Dit alles in een door een eigen band met live-muziek en een stampen volle zaal opgefleurde viering.
Ik maakte er geen problemen rond om naar de mis te gaan. Maar dit heeft me niet aangezet om dat in ons Belgenlandje ook niet te doen, of jullie aan te raden om naar de mis te gaan. Dit heeft me alleen laten in zien hoe zielig, stereotyp en slecht het bij ons er wel niet aan toe gaat.
De priester sprak ons niet aan met 'beste vrienden', hij moet er dan ook geen zoeken.
Abonneren op:
Posts (Atom)